به نظر می‌رسد- با توجه به تأثیر محیط در رفتار انسان-مسکن فرد به عنوان جزئی از محیط اجتناب ناپذیر، نمی‌تواند در رفتار او به طور کلی و ارتکاب رفتار مجرمانه از سوی او به طور خاص، بی‌تأثیر باشد. در مورد چگونگی تأثیر «مسکن» بزه کار در ارتکاب جرم از سوی او باید گفت که عامل «مسکن نامناسب» باعث ایجاد یا فعال کردن برخی عوامل مؤثر در جرم می‌شود، چنان که مجتمع‌هایی مسکونی و آپارتمان‌ها با فعال کردن عامل «تقلید پذیری» و «یاد‌گیری رفتار مجرمانه»، خانه‌های نمور و کثیف به دلیل تمایل فرد به گذراندن وقت بیشتر در خارج از خانه،با فعال کردن عامل «نداشتن خانواده منسجم» و «تأثیر هم‌نشینی‌های بد» و...، خانه‌های فاقد تهویه مناسب با افزایش نقش «آلودگی» در ارتکاب اعمال نا‌به‌هنجار،و...در ارتکاب جرم مؤثر خواهند بود، علاوه بر آنها مسکن نامناسب با ایجاد احساس فقر در وجود فرد و تمایل او به بهتر کردن اوضاع، تأثیر «فقر» در رفتار مجرمانه را افزایش داده،باعث ارتکاب چنین رفتاری خواهد شد.